оптимист
ОПТИМИ́СТ, оптими́ста, мн. оптими́сты, оптими́стам \\ о[п]тими́ст и допуст. старш. о[п’]тими́ст; в форме оптими́сте – оптими́[с’]те.
оптимизм
ОПТИМИ́ЗМ, оптими́зма \\ о[п]тими́зм и допуст. старш. о[п’]тими́зм; в форме оптими́зм – оптими́[зм] и допуст. оптими́[зəм]; в формах с сочетанием зм на конце слова и перед а, о, у: оптими́зм, оптими́зма... – оптими́[з]м (! неправ. оптими́[з’]м); в форме оптими́зме – оптими́[з]ме (! не рек. оптими́[з’]ме).
оптимистка
ОПТИМИ́СТКА, оптими́стки, мн. оптими́стки, оптими́сток, оптими́сткам \\ о[п]тими́стка и допуст. старш. о[п’]тими́стка; в формах с сочетанием стк: оптими́стка... – оптими́[стк]а и оптими́[сск]а, в беглой речи возможно оптими́[ск]а.
оптимист
ОПТИМИ́СТ, -а; м. Тот, кто исполнен оптимизма, склонен к оптимизму. Оптими́стка, -и; мн. род. -ток, дат. -ткам; ж.