срывать
СРЫВА́ТЬ см. сорва́ть.
|| Морф. с=рыв=а́-ть. Дер. глаг. по|срыва́ть сов. – , срыва́ть|ся несов. – ; сущ. срыв м. – , срыва́ние [срыва́|ниj(е)] ср. (к знач. 1.0.–5.0.).