побить
ПОБИ́ТЬ см. бить.
|| Морф. по=би́-ть. Дер. несов. поби|ва́(ть) (к знач. 3.1.), глаг. поби́ть|ся сов. – ; сущ. побо́и [побо́j(и)] мн. – , побо́ище [побо́j|ищ(е)] ср. – ; прил. поби́|т(ый) – .